Halo Infinite heeft het zwaar gehad in de uren na de onthulling van de campagne – maar naast de overdreven internetspot, komt er een meer zelfverzekerde post-Bungie Halo op.
Halo Infinite genereert momenteel een schijnbaar oneindig aantal memes; fans smelten over de opname van sprint, plat ogende screenshots… en natuurlijk dat Brute, een enkel personage uit een enkele screenshot die in feite de nieuwe versie van Wall Guy is geworden, een personage uit een onaangenaam uitziende Perfect Dark Zero-screenshot die in 2005 zo internetberoemd was dat ontwikkelaar Rare een verwijzing naar hem in de spel.
Maar als je even een stapje terug doet van dit alles en de opgenomen beelden zelf in je opneemt, wordt iets anders duidelijk: Halo Infinite ziet er zeker uit als de beste uitvoering van 343 in de serie tot nu toe.
343 werd natuurlijk gebouwd rond Halo en gebouwd om Halo verder te brengen nadat Microsoft en de maker van de serie Bungie uit elkaar gingen. Desondanks had het altijd het gevoel dat 343 altijd moeite heeft gehad om Halo voor de ontwikkelaar te laten werken. Dit kwam gedeeltelijk door een duidelijke wens om nieuwe dingen te proberen en de serie opnieuw te definiëren – iets dat niet is gelukt. In andere gevallen hielpen de pogingen van Halo om ideeën van andere populaire fotografen bij te houden en te assimileren alleen maar om de vlijmscherpe formule die de serie geweldig maakte, te verwateren. Tot dusver lijkt Halo Infinite die problemen niet te hebben – zelfs als het nu de vleeshaak van Doom heeft.
Ik zag de demo die jullie allemaal zouden zien als onderdeel van de Xbox Games Showcase, maar ik woonde later ook een privésessie bij met een deel van de crew van 343. We zagen dezelfde demo, maar met de mogelijkheid om het team en hoor hun commentaar op wat ze hebben geïmplementeerd.
Wat door die chat duidelijk werd, is precies welke richting Infinite opgaat en waarom dat werkt. Het is een ‘spirituele herstart’ – nog steeds een vervolg, maar tot op zekere hoogte terug naar de basis voor de serie. De missie van de showcase vindt plaats ergens in de campagne, die volgens de ontwikkelaars groter is dan de laatste twee inspanningen van 343 samen. Het is gemaakt om het beste van de serie op te roepen.
Dus dat moment dat Master Chief het gecrashte schip de ring instapt en een moment van rust heeft voordat hij botst met lage Covenant-grunts – dat is duidelijk een eerbetoon aan dat iconische moment uit de eerste game. De bedieningselementen lijken grotendeels te zijn teruggekeerd naar hun standaardinstellingen in het Halo 3-tijdperk na experimenten met verschillende games. De beweging voelt ook meer aan als de derde game, net als het ontwerp van de open arena’s waar je gaat strijden.
Wat natuurlijk anders is, is de schaal van die arena’s. Een enkele gevechtsontmoetingszone in Halo Infinite kan heel goed lijken op een deel van een Halo 3-niveau dat je zou benaderen in een Warthog voordat je eropuit gaat om vijanden aan te pakken op welke manier je maar wilt. Maar wat hier anders is, is dat dit gebied slechts een deel is van een grotere, meer open wereld – en het valt nog te bezien hoe open het is.
Natuurlijk, als je een berg in de verte ziet, kun je je waarschijnlijk een weg omhoog worstelen en er buitenaardse horden tegen vechten. Maar kun je de nieuwe enterhaak gebruiken om bepaalde gevechten volledig te omzeilen? Als deze game een hele open Halo-ring bevat om te verkennen, is het mogelijk om het verhaal achtereenvolgens te breken door vroeg naar verborgen late-game-doelen te gaan?
Dit soort vragen over de missiestructuur worden nog niet beantwoord door het team, maar wat we wel doen, bekijkt de gevechten goed. Het is pittig en soepel en lijkt een gewicht en balans te hebben dat weer lijkt op Bungie’s eerste drie Halo-titels met behoud van functies zoals een speciale sprint. De nieuwe enterhaak ziet er leuk en interessant uit – alsof je er hyperbevredigende traversale moorden mee kunt combineren, maar ook alsof het de multiplayer niet volledig zal domineren.
Het is duidelijk dat elke demo als deze beperkt kan worden gebruikt zonder het spel daadwerkelijk te spelen. Maar nadat ik de demo een paar keer heb bekeken en met ontwikkelaars heb gesproken over hun soft-reboot-richting, heeft een darmcontrole een verrassend beslissend resultaat: ik denk dat dit lijkt op de best spelende Halo in jaren.
Dat maakt het des te jammer dat het debat zo verward is geraakt over hoe de game eruit ziet. Er zijn hier eigenlijk verbeteringen verborgen; in beweging is er een visuele helderheid in het gebruik van kleur, met name bij vijanden, wat betekent dat de verschillende rangen en soorten buitenaards wezen opvallen op een manier die ze niet deden bij 343 eerdere inspanningen. Maar Halo Infinite is ook niet bepaald een showstopper van de volgende generatie.
Dit is misschien wel de fatale fout in de volgende generatie Xbox-strategie in het algemeen. Met echte next-gen-exclusives voor de Series X die schijnbaar minstens een paar jaar vrij zijn, is Halo wat je krijgt: een game van de huidige generatie die is verbeterd in framesnelheid en resolutie, maar niet schijnbaar in detail. Het is nauwelijks een showcase van de volgende generatie – en dat is een probleem wanneer Infinite de leiding neemt in het proberen spelers te verkopen op een duur nieuw stuk hardware.
Maar in termen van hoe het speelt? Voor zover ik tot nu toe kan zien, hoeft u niet van streek te zijn. Omdat ik weet dat het gevecht er goed uitziet, ben ik meer dan ooit gepompt om te zien hoe de open-wereldstructuur van Infinite zich in de laatste game afspeelt – het is gewoon jammer dat je daar niet veel over kunt praten voor alle next-gen grafische memes.