Door de verschrikkelijke kracht van 2020, Cyberpunk 2077 is van het afkappen van de laatste generatie uitgegroeid tot een van de eerste grote games van de volgende – alsof de verwachtingen al niet hoog genoeg waren.
Tussen vertragingen en een hype-cyclus die op dit moment het beste deel van een decennium heeft geduurd, heeft CD Projekt Red de onmogelijke taak om alle lege plekken waar te maken die zijn ingevuld door 8 jaar gretige verbeeldingskracht. De schaal van Cyberpunk 2077 en Night City is enorm, net als het detailniveau. Maar tegelijkertijd is het absoluut niet wat ik had verwacht.
Zakelijke oorlogsvoering
Persoonlijk waardeerde ik niet hoeveel een shooter het zou worden. Buiten het knetterende geklets is het de hele tijd actie.
Tijdens de belangrijkste missiereeksen en bijverhalen kom je altijd een duikbar, louche kelder, donkere steeg of iets dergelijks binnen om een laptop te stelen, de gevangene van een corpo te redden of een cybernetisch verbeterde gangster uit te schakelen die zijn iets te ver.
En hoewel je kunt kiezen voor een stillere aanpak, maakt de soms kieskeurige stealth – waar je recht achter een klootzak kunt schuiven en niet de prompt hebt om ze te pakken goed te verschijnen – het veel gemakkelijker om met een misthoorn naar binnen te stormen en de stukken later.
In feite is stealth het zwakste deel van de actie van Cyberpunk en voelt het niet zo haalbaar totdat je een aantal specifieke en volledig optionele upgrades koopt waarmee je met messen kunt gooien en de tijd kunt vertragen wanneer je wordt opgemerkt.
Maar terwijl stealth-takedowns en kills slechts een paar animaties hebben, is schieten gelukkig veel beter – strak en zenuwachtig direct uit de poort, van een kwaliteit en snelheid die zelden worden aangeboden in games met een rollenspelfocus.
De manier waarop de systemen van Cyberpunk zijn gebouwd, betekent dat veel van de variëteit afkomstig is van de constante buitcarrousel. Je zult na bijna elk gevecht door gedetailleerde statistieken moeten overschakelen naar iets met 0,3 extra DPS. Dus hoewel u vaak met vergelijkbare doelen te maken heeft, doet u het elke keer met een andere toolkit. Als je eenmaal iets hebt gevonden dat voor je werkt, kun je met je knutselvaardigheden een favoriet wapen upgraden of een bekende vervanger maken.
Alle soorten wapens die je van een first-person actiespel mag verwachten, zijn hier. Er zijn jachtgeweren, automatische pistolen, revolvers, sluipschuttersgeweren, SMG’s enzovoort. Er zijn ook dodelijke en niet-dodelijke stompe slagwapens, plus een aantal op functionaliteit gebaseerde onderverdelingen binnen wapens, zoals afketsende kracht, automatisch vergrendelende Smart en oplaadtechnische vuurwapens – elk met meerdere merken en scheefgetrokken uitrusting erin.
Dit alles wordt gezegd terwijl we de universum-bepalende netrunning Quickhacks en top-end Cyberware zoals Mantis Blades op de onderarm negeren. Door dure augmentaties kun je van jezelf een wapen maken, hoger springen of mensen hakken om te hakken met alleen je blote handen. Er is dus echt enorm veel keuze, en praktisch elk wapen dat tot je beschikking staat, voelt goed ontworpen aan in termen van dreunend geluid, futuristische look en gewogen gewicht.
Met de bergen aan attributen om tussen te overleggen, extraatjes om door te spitten en buffs om over te fronsen, zit Cyberpunk 2077 vol met deze gecompliceerde systemen. Donkere schermen vol met kleine tekst en percentages – net als de Mutagens in The Witcher 3 – die overweldigend kunnen aanvoelen totdat je gewoon toegeeft en je punten willens en wetens uitgeeft.
In die zin kan Cyberpunk een game zijn die wordt verbeterd in herhalingen, wanneer kennis van de beschikbare vaardigheden je in staat stelt om naar een meer specifieke build te streven. Resets van vaardigheden in een laat spel zijn mogelijk, maar zijn kostbaar.
Dus hoewel ze niet de beste worden uitgelegd, is er veel te experimenteren om je weg vooruit te voelen.
Maak je eigen huurling
Maar hoewel deze systemen de uitgestrekte diepte hebben die past bij zo’n enorm spel, doen ze niet veel voor rollenspellen, en dat is een ander front waar ik het gevoel heb dat de hype is afgeweken van de realiteit.
Verwacht veel meer te veranderen dan je wang in de personagemaker en je zult teleurgesteld zijn. Er zijn maar twee lichaamstypes: een mannelijk, een vrouwelijk. Je kunt het gezicht van V naar hartenlust veranderen, maar ze hebben altijd dezelfde lichaamsbouw. Binnen het verhaal is V in feite net zo goed een vaststaand personage als Geralt in the Witcher, en je bent meer leidend bij hun keuzes dan het volledig ontwerpen van je eigen persoon.
Er is duidelijk een limiet aan het soort controle dat de speler kan hebben over een samenhangend verhaal, en vaak voelt het – vooral in het vroege spel – dat je de illusie krijgt van keuze of macht over kleinere plotpunten, liever dan een bepalende zeggenschap.
Er zijn veel echt hectische en intense set-stukken die gewoon niet zouden werken zonder dat het spel je naar hen toe leidt, dus ik heb het gevoel dat de beslissing om je te concentreren op een beter ontworpen verhaal er een is die echt werkt – maar nogmaals, het is over het managen van verwachtingen.
Dat wil echter niet zeggen dat het volledig statisch is. Sommige speurtochten kunnen op een niet-lineaire manier worden voltooid, en de dialoog zal dat en andere veranderende omstandigheden erkennen. Opdrachtgevers zullen in hun dialoog regelmatig vermelden hoe je een bepaalde zoektocht hebt voltooid. Dus hoewel de meeste dialoogkeuzes van V niet veel anders zijn dan de smaak van rollenspellen, is het niveau van fijne details in dit soort aanrakingen indrukwekkend in een game die zo groot is.
Een andere gemakkelijke vergelijking is met Fallout 4. Je hebt een bedacht maar volledig stemhebbend personage dat de schouders opsteekt bij verschillende facties, die elk strijden om de macht in een stadstaat die bijna een personage op zich is. Veel van je rollenspel komt voort uit de uitrusting en kleding die je verzamelt, en je verkent de gekke kant van dystopie in lichtere zijmissies.
En er zijn veel zijmissies. Of het nu gaat om actiegerichte optredens voor de vele fixers in Night City of praatjesverhalen met de gevarieerde selectie van secundaire personages, er is ongelooflijk veel om in te verdwalen.
Het is gemakkelijk te zien dat CDPR de aanbidding van de side-quests van The Witcher 3 serieus nam, en er zijn heel veel paaseieren om op te jagen in de glimmende hoogbouw en donkere steegjes van Night City.
Stedelijke metropool
De architectuur van Night City zelf is een van de beste onderdelen van Cyberpunk 2077. Door het gevoel voor schaal en verticaliteit dat wordt bereikt door het first-person-perspectief, voelt het groot aan, zelfs als je relatief van het ene eind van de gamewereld naar het andere kunt rijden. snel.
De grootte van de wereld en hoe naadloos deze is, kan niet genoeg worden benadrukt. Af en toe een liftrit wordt gebruikt om het laden te verbergen, maar ze zijn snel genoeg en worden doorgebracht in het gezelschap van tv’s in de lift waarop de nieuws- en entertainmentprogramma’s van Night City worden afgespeeld, dus je merkt het niet.
Hoewel de game je de eerste paar missies op rails heeft, geeft het al snel die controle op en laat je de lijn volledig los. De proloog van de game bestaat uit een paar uur aan hoofdverhaalmissies in slechts één district van de kaart voordat je die ‘Cyberpunk 2077’-titelkaart ziet, maar het is gemakkelijk genoeg om te verdwalen door te genieten van extra content en die titelkaart niet te zien tot vijf of tien uur in.
Vooral de drukte is vaak immens, maar dit lijkt ten koste te gaan van AI, en de reactiviteit van de wereld in de game lijkt erop te zijn afgestemd om je als resultaat een vlottere rit te geven. Bijvoorbeeld, de politie schudden na het starten van een vuurgevecht op straat of het beklimmen van het trottoir terwijl je je telefoon controleert, is gewoon een kwestie van een paar straten verderop in de brand steken. Ze boden nooit veel weerstand.
Schaal is dus het belangrijkste modewoord, maar als je wat dichterbij kijkt, zijn de details en sfeer van de wereld heel duidelijk met zorg ontworpen. Er is een ondragelijk, schokkend detailniveau dat wordt gebruikt om de groezelige, hypergeseksualiseerde, hypergecorporatiseerde dystopie van Night City weer te geven. In deze Cyberpunk voelt het relatief ongeëvenaard, naast de inspanningen van Rockstar Games in de meeslepende eigenschappen van zijn wereld.
De overdreven houding van het spel ten opzichte van seksuele vrijheid betekent dat het zeker niet iemand is om op kerstochtend aan je oma te laten zien; er zijn meer dildo’s dan hete diners, en de seksscènes van de eerste persoon zijn erg dom. Maar dit betekent ook dat dingen zoals de controversiële Chromanticore-advertentie op bijna elke straat en elk oppervlak worden gepleisterd, en in feite erger uitkomen in de context van andere in-game-advertenties die worden gespeeld om te lachen of om paaseieren.
Andere kwesties die voorafgaand aan de release bekritiseerd zijn, zoals het vertrouwen op stereotiepe voorstellingen van niet-blanke personages, spelen ook door de hele game en de gigantische stad.
Nacht stadslichten
Te midden van zo’n intense anticipatie en controle, is het gemakkelijk om je te laten meeslepen door wat Cyberpunk 2077 had kunnen zijn. De uiteindelijke ervaring is misschien bekender dan velen voorspelden, met veel elementen die niet perfect zijn, maar het druipt van de details en boeiende verhalen. Met zoveel te zien en te doen, is Cyberpunk 2077 het soort RPG waar je met je ogen knippert en uren voorbijgaan, en dat is precies wat we nodig hebben om 2020 af te maken.
Beoordeeld op pc, exemplaar verstrekt door uitgever.