Zoals de meeste fantasieverhalen, zit The Witcher 3 boordevol beesten en griezelige beestjes.
Het verschil hier is dat het als een gelijknamige witcher het is’het is jouw taak om deze monsters te bestuderen en te doden. Je bent een jager en je moet je prooi kennen. Dat’s waarom we Dandelion hebben’s bestiarium.
Het bestiarium vertelt ons alles over deze wezens – wat ze zijn’bent zwak voor, onder welke categorie monsters ze vallen. Er zijn echter veel dingen die het niet doet’t vermelden. Natuurlijk kent iedereen het verschil tussen een weerwolf en een wyvern, maar waar komen erynia’s vandaan? Is er meer voor nekkers dan op het eerste gezicht lijkt? En hoe zit het met welwillende conjunctiewezens zoals Johnny de godling? Het blijkt dat bijna al deze monsters op zijn minst gedeeltelijk gebaseerd zijn op echte mythologische wezens – en degenen met namen die we niet geven’die niet meteen herkennen zijn soms zelfs nog intrigerend dan hun beruchte tegenhangers.
Ekhidna
Een verbeterde versie van Skellige’s kronkelige sirenes, ekhidna’s zijn geduchte vijanden, zelfs tegen een heks. Het’Het is dan ook geen wonder dat hun naam is afgeleid van “Echidna,” die vaak wordt gecrediteerd als Griekse mythologie’s moeder van monsters.
Terwijl Hesiod, een tijdgenoot van Homer’s, beschreef Echidna als “een halve nimf met glimmende ogen en mooie wangen, en weer een halve enorme slang, groot en afschuwelijk, met gespikkelde huid,” andere dichters schilderden gruwelijkere afbeeldingen van het beest. In zijn gedicht Dionysiaca beschreef de Griekse epische dichter Nonnus haar als “afschuwelijk,” haar specifiek noemen “vreselijk gif.”
In Hesiod’s woorden, Echidna leefde “onder de geheime delen van de heilige aarde… diep onder een holle rots ver van de onsterfelijke goden en sterfelijke mannen.” In The Witcher 3 woont de ekhidna die bekend staat als Melusine in een geïsoleerde, door verdrinkers geteisterde grot, waar ze al honderden jaren kwetsbare reizigers naar hun dood brengt. Moeder van monsters of niet, Melusine is niet opgewassen tegen Geralt (In de Griekse mythologie was het de Griekse reus Argus Panoptes die uiteindelijk de machtige Echidna doodde en haar in haar grot overrompelde, net zoals Geralt Melusine in The Witcher doet).
Erynia
Een ander soort hybride monster, The Witcher 3’s erynia’s zijn etymologisch gebaseerd op de Erinyes uit de Griekse mythologie. Hoewel dit hun officiële naam is, zij’worden vaker de Furies genoemd.
In The Iliad schrijft Homer: “de Erinyes, die onder de aarde wraak nemen op mensen, die een valse eed heeft afgelegd.” Vaak gezien als de oudste goden in heel Olympus, was dit krachtige trio radicaal anders dan de erynia’s van de Witcher-serie, die in feite gewoon grotere, bozer harpy’s zijn.
De Furies zijn misschien genoemd naar de wraak die ze hebben gepleegd op degenen die anderen onrecht hebben aangedaan, maar de erynia’s van The Witcher 3 zijn niet zo specifiek over hun slachtoffers. In de officiële bestekvermelding van Witcher staat dat ze vaak hun normale aas dieet schuwen voor vers, warm vlees – zoals dat van een mens. Om eerlijk te zijn, zouden de Erinyes waarschijnlijk The Witcher vermoorden’s beesten voor hun misdaden in een oogwenk.
Chort
In de wereld van The Witcher zijn chorts nauw verwant aan duivels. Hoewel kleiner van gestalte dan hun verre neven, zijn chorts net zo krachtig en kwaadaardig als hun duivelse familieleden, die vaak hele dorpen verwoesten.
Het woord “chort” is afgeleid van “czort,” of “czart.” In de Slavische folklore bestaan verschillende beschrijvingen van chorts, waaronder enkele die een enkelvoudig, Proper Zelfstandig Chort bespreken. Hoewel deze verhalen in detail verschillen, beschrijven ze bijna allemaal chorten als demonen, duivels of iets dat even sinister is.
Dit idee van tegenstrijdige mythologieën wordt eigenlijk herhaald in The Witcher. Hoewel Chort door sommige culturen als een bedrieger werd beschouwd, werden chorts door anderen beschreven als wezens van puur, geconcentreerd kwaad. Dus het feit dat de inwoners van Velen sylvans (andere duivelse wezens) vaak verwarren met chorts, weerspiegelt dit op een manier die het echte gevaar van omgang met zulke duistere en krachtige wezens benadrukt. Zoals de bestiaire vermelding voor chorts in The Witcher 3 luidt:
“Legenden verwarren letters vaak met sylvans, die hen het vermogen toeschrijven om te spreken, op twee benen te staan, kool op te slokken, grappen uit te halen en kattenkwaad uit te halen in het huishouden. De komst van een echte chort in een regio maakt al snel een einde aan dergelijke verhalen.”
Sylvans zijn meestal onschadelijk en spuiten liever raadsels uit dan dat ze zich bezighouden met vuisten, maar chorts zijn een heel ander vooruitzicht. Beiden kunnen duivels worden genoemd door degenen die hun wegen niet kennen, maar heksen zoals Geralt weten heel goed welke van de twee het echte monster is.
Godling
Een van de meest interessante wezens die je in The Witcher kunt tegenkomen, is een godling. Vaak worden ze aangezien voor lutines, bucca’s of phooca’s, godlings zijn beschermgeesten die over kleine dorpen waken. Hoewel ze er misschien uitzien als kinderen – en twee keer zo ondeugend zijn – zijn het ongelooflijk krachtige wezens die veel geven om de mensen en dieren die bij hen in de buurt wonen.
In de Poolse versie van The Witcher 3 wordt de godling Johnny een bożątko genoemd, wat de verkleinende vorm van het woord is “bożęta,” en bij uitbreiding “uboże.” Dit laatste woord verwijst naar een welwillende geest die rechtstreeks is overgenomen uit de Poolse mythologie, die soortgelijke taken vervult als de Ierse púca, de Franse lutine, de Russische domovoy en de Cornish bucca.
Godlings zijn, net als hun mythologische invloeden, verlegen en communiceren liever niet rechtstreeks met degenen die ze beschermen. Ze hebben echter wel een zwak voor kinderen – waarschijnlijk omdat ze’ben altijd in voor een beetje problemen.
Vampier
Vampiers zijn iets herkenbaarder dan erynia’s en ekhidna’s, natuurlijk, maar hoe zit het met bruxae? Alpen? Ekkimaras?
Wat’Het mooie van de afbeelding van vampieren in The Witcher is dat het ze in categorieën verdeelt. Hogere vampiers lijken op het soort lang, donker en knap archetype geïnspireerd door Bram Stoker’s mijlpaalroman, “Dracula,” terwijl vampiers zoals vluchtelingen er dierlijker uitzien (en maniertjes).
Sommige van deze vampiertypes komen rechtstreeks uit de geschiedenis en mythologie. Neem bruxae, die uit de Portugese folklore zijn geplukt. Hoewel zij’re shapeshifters die regelmatig de vorm aannemen van vleermuizen en vogels, zij’staan erom bekend dat ze zichzelf vermommen als jonge, donkerharige vrouwen – en dat is precies hoe ze eruit zien in The Witcher. Ook worden bruxae in The Witcher geassocieerd met hun vogelliefhebbers; zoals vermeld in de bestiarium:
“Als u door het bos moet reizen, blijf dan uit de buurt van plaatsen waar u verschillende soorten vogels tegelijk kunt horen. Dat geluid betekent jou’opnieuw een bruxa binnengaan’s territorium en kan je leven vaarwel kussen.”
Naast de Ierse en Portugese folklore put The Witcher uit de Sumerische religie – de oude religie die werd beoefend door de eerste geletterde beschaving aller tijden. De lagere vampieren die bekend staan als ekimmaras zijn afgeleid van “ekimmu,” wat een verbastering van het woord is “edimmu.” Edimmu waren demonen die dat niet deden’ze zuigen niet alleen bloed van hun slachtoffers, maar het leven zelf – dat is waarschijnlijk de reden waarom ekimmaras zo wreed zijn in The Witcher. Zoals Geralt’s vampirische vriend Regis zet het in Sapkowski’s Vuurdoop:
“Van wat ik weet, trekken alpines, moolas, bruxas en nosferats’t verminken hun slachtoffers. Aan de andere kant zijn vluchtelingen en ekimma’s behoorlijk wreed met hun slachtoffers’ stoffelijk overschot.”
Nekker
Nekkers lijkt misschien niet veel meer dan hinderlijk in de wereld van The Witcher, maar hun bronmateriaal is fascinerend. Ondanks het feit dat hun neven en nichten uit de Ierse folklore afkomstig zijn, trekken nekkers parallellen met de Vlaamse, Scandinavische en Nederlandse mythologie.
De nekker deelt echter zelden meer dan zijn naam met echte mythologische wezens. De Vlaams / Nederlandse variant wordt geassocieerd met water, omdat het meer een kwaadaardige rivierfee is dan de gravende ogroïden die we over de vlakten van Velen zien sjokken.
Ondertussen bevat de Scandinavische folklore verhalen over “nek.” Ook geassocieerd met water lokken halzen hun prooi naar de randen van rivieren en meren om ze naar binnen te trekken en te verdrinken. Als gevolg hiervan lijken traditionele nekkers en halzen meer op verdrinkers en sirenes dan wat dan ook in The Witcher. Sapkowski’s nekkers zijn heel hun eigen ding.
Leshen
Leshens is mijn persoonlijke favoriet. Bewakers van het bos, ze dragen een hert’s schedel als hoofd en zijn eigenlijk wandelende bomen.
Het woord leshen komt van “idioot,” wat betekent bos in de meeste Slavische talen. Net als leshens in The Witcher, waren leshys kampioenen van de bossen die ze beschermden, met respect voor naburige dorpen en dieren. Hoewel leshens in The Witcher erg agressief zijn, waren leshys dat wel’t noodzakelijk kwaadwillende wezens. Ze zetten het bos gewoon op de eerste plaats, wat eerlijk is, want daarom’s wat hun naam betekent.
Nou ja, volgens sommige verhalen tenminste. In sommige gevallen worden leshys vergeleken met Chort, die we eerder bespraken. Maar niet de grappenmaker-versie van Chort – de kwaadaardige, kwaadaardige, door kinderen ontvoerde.
Grappig genoeg, volgens foklorist Josepha Sherman, was de enige manier om je weg uit een bos te vinden nadat je een leugenaar tegenkwam, je kleren binnenstebuiten te keren en elke schoen op de andere voet te zetten. ik’Ik weet niet zeker waarom dat werkte, maar dat was de overtuiging. Anders jij’het zou waarschijnlijk versleten voedsel worden voordat je het kon zeggen “chort.”
Hym
Voor zover ik weet, is de hym een creatie van Sapkowski’s. Het resoneert echter behoorlijk sterk met de Poolse zmora, die verbonden is met Mara – Chort’s moeder en de demon van de winter.
De Poolse zmora lijkt op de merrie, die populair is in de Germaanse folklore. Toen deze etherische vormveranderaar de dromen van nietsvermoedende slapers beïnvloedde, vervormde het hen, waardoor ze visceraal en gruwelijk werden. Het kostte hen ook de volgende dag energie, en sommige bronnen zeggen zelfs dat de merrie ook hun bloed heeft leeggemaakt. De zin “de nachtmerrie berijden” besloot uiteindelijk tot de term “nachtmerrie,” die we nog steeds gebruiken.
De hymne is echter een stuk sterker dan een merrie, die zich voedt met schuldgevoelens terwijl de slachtoffers wakker zijn en wanneer ze wakker zijn’zijn kwetsbaar in sluimer. Ze drijven langzaam de persoon die ze zijn’opnieuw gek worden, in de hoop hen ertoe te brengen hun eigen leven te nemen, want hoe vatbaarder ze worden voor schuld, hoe sterker de hym groeit. Wanneer de hym die Jarl Udalryk aantrof zich manifesteert in The Witcher 3, lijkt het een wendigo-figuur. Gitzwart, gehoornd en gebogen, dit mysterieuze en bloedstollende spook is het spul van nachtmerries – letterlijk. Sapkowski nam in feite een eeuwenoude spookachtige mythe en maakte het nog enger, gewoon om te lachen.
Ulfhedinn
Hoewel ze er bijna identiek uitzien als de gewone weerwolven die we zien in The Witcher 3, Skellige’s twee Ulfhedinn verschillen sterk van de reguliere slachtoffers van lycantropie.
Net als de berserkers die Birna Bran op Kaer Trolde ontspringt, dronk de beroemde Úlfheðn uit de Noorse geschiedenis cocktails van champignons en bier om een soort razernij op te wekken waardoor ze nog angstaanjagender konden worden in de strijd. Ze kleedden zich ook als wolven om hun vijanden te intimideren, wat al dan niet het gevolg was van de schimmelcocktails.
Het’het is dan ook geen wonder dat het woord Úlfhéðn het IJslandse woord voor wolf (ulf) samenvoegt met een woordbetekenis “jas van bont” (Heðn). Deze woeste krijgers droegen tenslotte letterlijk jassen van wolvenbont.
Maar dat waren ze’t juiste weerwolven. In tegenstelling tot de vervloekte van Skellige, konden ze kiezen wanneer ze hun vacht wilden aantrekken. Dientengevolge, The Witcher’s Ulfhedinn aren’Ze worden niet gerespecteerd zoals de historische Úlfheðn, maar worden in plaats daarvan gevreesd door iemand met voldoende verstand om te zien hoe gemeen ze zijn. De paddenstoelen zijn niet’het zal niet snel slijten, dus het’Het is waarschijnlijk het beste om duidelijk te blijven als je een enorme, tweevoetige wolf ziet met witte warpaint op zijn gezicht.
Crones
Het feit dat de Crones grotendeels gebaseerd zijn op de heksen uit Shakespeare’s Macbeth isn’t is bijzonder subtiel gemaakt. Zoals hun bestiabele vermelding luidt:
“Zuster crones, hand in hand, verschrikkingen van de zee en het land, ga er dus omheen, ongeveer: driemaal tot het uwe en driemaal tot het mijne, en driemaal tot negen.
Macveth, Act 1, Scene 3.”
Maar daar’speelt veel meer dan “Macveth” als het gaat om de Crones. Uit Griekenland’s Moirai naar de Noorse mythologie’s Norns, verschillende mythologische cycli hebben hun eigen mysterieuze zussen die krachtig genoeg zijn om met het lot en het lot te knoeien.
De Crones zijn niet’t gebaseerd op Moirai of Norns wel; in plaats daarvan zij’opnieuw gebaseerd op Slavische folklore’s Baba Yaga. Een samensmelting van drie zussen, die allemaal dezelfde naam dragen, Baba Yaga is een oud wezen doordrenkt van dubbelzinnigheid. In de meeste afbeeldingen van de mythische figuur hanteert Baba Yaga een stamper en vliegt rond in een vijzel, wat ik echt zou willen dat de Crones deden. Ook ligt haar huis diep in het bos en staat het op kippenpoten.
Baba Yaga is niet inherent kwaadaardig, maar kan dat wel’Men kan ook niet rekenen op welwillendheid. Terwijl ze zorgt voor degenen die in haar territorium wonen, is het ook bekend dat ze kinderen steelt en eet, en zelfs snoep gebruikt om ze het bos in te lokken, zoals de Crones doen in The Witcher 3. Zoals vermeld door Downwarren’s ealdorman:
“Geen goden of meesters waken over Velen. Het land is niemand’s. Wie wil overleven, moet zijn eigen beschermers zoeken.”
Het lijkt passend om deze afbraak van bestiaat op die manier af te sluiten. Met zoveel woeste beesten die door de bergen van Skellige en de moerassen van Velen dwalen, is het’Het is waarschijnlijk slim om een paar beschermers bij de hand te houden.
Dat’Waar Geralt binnenkomt, denk ik.
Lees meer: een interview voor de vijfde verjaardag met CD Projekt Red, en waarom The Witcher 3 een spel voor altijd is.