Als je zelfs de eerste uren van de laatste van ons hebt gespeeld – weet je, zoals je nu helemaal gratis kunt doen op PlayStation – dan weet je één ding over Joel. Hij is een krakers. De druppelmoord papa moet dijen hebben zoals smeedijzer. Of hij nu probeert de scherpe hoorzitting van een clicker te vermijden door zachtjes door een verwoeste bibliotheek te hurken en te bewegen, of hij wordt neergehaald om uit het zicht te komen van een paar pissige Fedra-rekruten, de man houdt ervan om te hurken.
Welke game mag nooit een tv -serie zijn? We hebben een aantal sterke uitzichten.
Maar het is niet realistisch, toch? Wanneer was de laatste keer dat je meer dan 20 minuten doorbracht, in de pissige regen, op je hurken neergehaald, wachtend op je kans om wat harder-dan-nails bewaker te gruwelen? Waarschijnlijk nooit. Zelfs een snelle schermutseling in een paintballarena-of een goedkope, lokale vervallen lasertaginstelling in een vergeten industrieel landgoed in de buurt-zal je laten zien dat hurken en zo zelfs een paar seconden bewegen, moord op de benen is.
In de game is dat het grootste deel van de gameplay: het is tenslotte een stealth -overlevingsspel en het is essentieel uit de vijandelijke zichtlijnen en stil blijven als je al je ledematen intact wilt houden. Joel is ook geen lentekip. Hij is 55. Ik ben 31, en kan nauwelijks een minuut lang naar beneden blijven zonder mijn rug te huilen met een miljoen spierspasmen en mijn wervelkolom die op me haalt. Toegegeven, Joel heeft waarschijnlijk nog een paar cardio -sessies gehad in zijn recente verleden dan ik (weglopen van iets dat besmet is met de herseninfectie van Cordyceps zal dat voor een man doen), maar je kunt de tol die de leeftijd neemt niet ontkennen.
De serie loopt vrij nauwlettend in stap met het spel.
In een interview met Polygon vertelde de laatste van de Amerikaanse tv-show mede-maker Craig Mazin de site dat de show enkele wijzigingen moest aanbrengen van het spel omdat het er realistischer uit moest zien dan het bronmateriaal. “Joel loopt zo veel in een hurk dat hij deze enorme quads zou hebben, toch?” Mazin legt uit in het interview. “55-jarigen kunnen niet meer dan drie minuten hurken! Top! En dan geeft hun rug uit. ‘
Het is vergelijkbaar met de constante genezing die aanwezig is in het spel: word neergeschoten, word geslagen door de schommelende ondoden, of anderszins je lichaam verprutst, en je moet een rudimentaire Medkit samen macgyver op je voeten. In de show is de dreiging van geweld gevorderd – niet het werkelijke geweld zelf. Het zou geen geweldige tv zijn als 20 minuten van elke aflevering bestond uit Joel die ethanol op een doek goot en wat pus uit een open snee op zijn scheenbeen vingerde.
De personages menselijker maken – en daarom kwetsbaarder en meer relateerbaar – maakt deel uit van wat de laatste van ons zo’n dwingende televisie maakt. Net als het spel zijn de inzet allemaal erg menselijk; We zien een man in realtime zijn genezing en zijn verdriet uitoefenen, gedwongen om de pijn te confronteren waar hij al tientallen jaren voor loopt. Door zijn lichaam zo begrijpelijk te maken als zijn geest, doet de show een behendige taak om ons in te trekken en ons onmiddellijk te verzorgen.
Het gieten is heel, heel goed.
Dat is de reden waarom deze eerste twee afleveringen zo goed hebben gewerkt: ze hebben de inzet, de staat van de wereld en de motivaties en uitgangspunten van onze personages met minimale dubbelzinnigheid vastgesteld. Zelfs de minst media-geletterde persoon kan de show bekijken, de stukken in dit vroege stadium in elkaar zetten en alles mooi en netjes op een rij staan voor de rest van de reis. En kleine, kenbare details, zoals hoe Joel slechts één kogel of slechts ‘roadie-run’ kan nemen voor een paar seconden per keer, zijn een integraal onderdeel van het vaststellen en handhaven van die illusie.
Tot nu toe is de laatste van ons daar met een van de beste gaming -tv die we ooit hebben gekregen – op een schaal met Arcane, Castlevania, Cuphead of The Witcher. Als de serie doorgaat met dit momentum, wordt het waarschijnlijk herinnerd als een van de allerbeste die er ooit is geweest. Ik hoop dat het de benen ervoor heeft.