27 maanden na de originele game uitgebracht – toen de ontwikkelingscycli niet absurd waren – Dead Space 2 vond succes begin 2011, maar geschiedenis en online discussie heeft het niet tot cultstatus verhoogd zoals ze deden met de klassieker van 2008. Terugkomend op de glanzende remake van het origineel van deze maand, om mijn vermoedens te bevestigen, kan ik nu met trots verklaren dat het de beste aflevering is van de trilogie van Visceral. Kom naar me toe.
Ik herinner me levendig dat dode ruimte een enorme slaperige hit eind 2008 is, die automatisch een van de engste games ooit werd, en met zo’n grote cliffhanger die het eerste hoofdstuk van het verhaal van Isaac Clarke afrondt, sprak hij snel over een vervolg. Die tweede invoer werd iets meer dan twee jaar later in Dead Space 2, een meer actiegerichte kijk op op ruimte gebaseerde horror. Als dode ruimte, ondanks zijn grotere schaal, structureel zou kunnen worden vergeleken met Alien, dan leende Dode Space 2 duidelijk enkele noten uit zijn explosieve vervolg, Aliens.
Zal EA de tweede game in de volgende serie opnieuw maken? We hopen het zeker. 
Varieerde gameplay -secties helpen het tempo van dode ruimte 2 meer dan zijn voorganger.
Misschien was het de hele tijd van Visceral, maar de meer actie-zware kijk op het materiaal van Resident Evil 5 arriveerde kort na de eerste dode ruimte en liet mensen praten, dus misschien werd dat in de ontwikkeling van het vervolg. We weten dat EA altijd graag trends heeft achtervolgd en formules kan herwerken om hopelijk zijn spelersbases te verbreden, dus het is geen grote sprong om deze versnellingsverandering van de resi-smaak te overwegen, vooral toen dead Space 3 verdubbelde op die richting en uiteindelijk verloor Zicht op wat de eerste twee games zo goed werkten.
Ik ging ook terug naar interviews die de gedachtegang lijken te ondersteunen dat visceraal altijd van plan was het canvas uit te breiden en nieuwe dingen te proberen met dode ruimte 2. Het ding is dat de meeste veranderingen en toevoegingen het verhaal hebben beïnvloed en in de eerste plaats instellen, die op zijn beurt nieuwe kansen bracht aan het algemene ontwerp van de game (en niet andersom). Het speelt meestal en voelt als een meer gepolijste versie van zijn voorganger, maar het tempo en de stroom van zowel verkenning als vijandelijke ontmoetingen werd gevormd door de enorme verandering van omgeving en een ambitieuzer plot.
Isaac is terug in Dead Space 2, terwijl zijn geest uit elkaar begint te vallen.
Het ruilen van een vervallen schip voor een enorm ruimtestation, Titan, dat instort als je een door de overheid gemaakte clusterfuck afsloot, heeft onmiddellijk zijn vruchten afgeworpen; Spelers zwierven niet langer alleen maar verwoestende gebieden die wilden sleutelen aan systemen en machines terwijl ze vechten tegen necromorfen. Je werd in plaats daarvan geleid door een actiever verhaal dat een nu volledig stemde Isaac had die de motivaties van andere personages in twijfel trok en met zijn mentale achteruitgang veroorzaakt door de marker. Let wel, de oorspronkelijke dode ruimte wist wat het wilde vertellen – het voelde gewoon beperkt door overlevingshorrorconventies.
Als een direct gevolg van het laten vallen van de metroid-achtige structuur van het verkennen van verschillende gebieden van een schip waarvan we wisten Dat kan zowel meedogenloos zijn (dat eerste uur is veel) en zo dread-inducerend als de engste secties van het origineel.
Lichaamshorror? Controleren.
Veel puristen hebben in de loop der jaren beweerd dat deze aflevering al op sommige plaatsen een beetje te onbekend voelde, maar het meer dan 10 jaar later opnieuw bezoeken, blijft het een grotendeels zenuwslopend spel, zelfs wanneer de actie een paar minuten wordt versterkt. En bij de meeste gevallen is het gewoon een breezier, minder repetitieve evolutie van het origineel. Dat is geen klop op de oorspronkelijke dode ruimte, maar een compliment voor de bereidheid van visceraal om dingen op te pitteren en de oude grond te voorkomen.
Een andere duidelijke verbetering die onmiddellijk merkbaar is, is de vijandelijke variëteit. Terwijl de eerste game ook het “Metroidvania -tempo” overnam om nieuwe elementen en uitdagingen aan de mix toe te voegen, raakt Dead Space 2 de grond met verschillende vijandelijke types die naar je toe kwamen, omdat het Dev -team het verrassingselement heel goed ken met een eerste onthulling van de necromorfen) was er gewoon niet meer. In feite heeft het eerste uur van de game al een korte baas -ontmoeting na een enorm set -stuk. De hartverscheurende spanning is er allemaal-maar het komt in doses van verschillende maten en is niet altijd gebonden aan “oh, dus nu ga ik een groot onontgonnen deel van de kaart in waar zeker iets ergs zal gebeuren.”
In de ruimte kan niemand je ledematen horen uiteenvallen.
Ik heb al gezegd hoe Dead Space 2 de wereld van de serie en de overkoepelende verhaallijn op een grote manier opende, en dat brengt ons bij een iets diepere cast van ondersteunende personages. Nadat hij Isaac een stem had gegeven en hem een spraakzame kerel van de arbeidersklasse had gemaakt, was dit een no-brainer. Ellie is een sympathieke bondgenoot en past goed bij de ergste angsten en spijt van Isaac, terwijl hij blijft achtervolgen door haarbouwvisies van Nicole, en de dreiging van de beheerder Tiedemann voelt als een perfecte riff op de snode plannen van Weyland-Yutani in de Alien-serie. Kijk, ik vond het leuk om te werken met een fatsoenlijke Guy Zach Hammond en het lef van Kendra Daniels haatte, maar meestal waren ze “de mensen die me bestellingen gaven op comms” en weinig anders. Dead Space 2 heeft daarover uitgebreid.
Als het gaat om de gebieden Isaac moet doorkruisen, verdient het kerkelijke niveau van de Unitoloog een speciale vermelding; Het speelt zich af als een grote openbaring na het lezen en horen van zoveel over die dogmatische fundamentalisten in de eerste game en een goed deel van de tweede, en de sfeer is absoluut op punt. Met gotische architecturale elementen die in tegenstelling tot iets anders in de games voelen en een geheel ander type ‘spookhuis’ creëren voordat de angstaanjagende necromorph stalkers worden onthuld, wens ik dat de sfeer nog een tijdje langer had geduurd.
Horror is in de ogen van de toeschouwer.
En ja, nee Good Dead Space 2 denkstuk kan eindigen zonder een van de meest verontrustende momenten in alle gaming toe te juichen: de verdomde scène “Needle in Your Eye”. Hoe Gory deze spellen ook zijn, niets had ons kunnen voorbereiden op zo’n ineenstroomde bit. Het slechte resultaat is alleen de kers op de taart, omdat de close-up van Isaac bijna zijn shit verliest terwijl de machine wordt geregeld, plus de twitchy-bedieningselementen maken de reeks moeilijk om door te zitten zonder al je openingen te klemmen.
We moeten nog zien of de remake van Motive’s Dead Space uiteindelijk zo goed is als het lijkt, maar als ze erin zijn geslaagd om de klassieker met succes te upgraden zonder de sterkste brokken te verdunnen, zal ik eerst in de rij campagne voeren voor een terugkeer naar de superieur aflevering.