Resident Evil is het beste als het een bewoner van jou, de speler, maakt.
Je begint elke game te friemelen rond de spookhuizen – of het nu extravagante herenhuizen zijn of musea die zijn veranderd in politiebureaus – en uiteindelijk raak je zo vertrouwd met ze dat ze zich thuis voelen. Resident Evil 3 Remake voelt meer als een eenpersoonskamer in een Travelodge.
Resident Evil 2 Remake’s Raccoon City Police Department besefte zo goed dat het altijd moeilijk zou worden om te overtreffen, maar dit vervolg voelt op bijna elke manier als een stap achteruit.
In plaats van een paar ingewikkelde maar grote ruimtes, zijn er meer gebieden met minder ingewikkeldheid. Je volgt vaak een lineair pad naar het volgende filmpje, waarvan er veel zijn. Als Resident Evil 2 Remake een spookhuis is, is Resident Evil 3 Remake een achtbaan in Alton Towers – laten we zeggen Nemesis voor thematische consistentie.
Nemesis is de nieuwe Mr. X, een niet te doden vijand die je gedurende het spel stalkt. Je kunt hem uitstellen door hem pijn te doen, maar hij komt nog steeds terug om je dag te verpesten. Vreemd genoeg is hij slechts een klein deel van de game actief in opkomende sequenties en komt hij vooral naar voren in scriptscènes of eindbaasgevechten. Hij is jammerlijk onderbenut. Het is waarschijnlijk het beste, let wel, omdat hij Mr. X op Mr. Motivator laat lijken.
Nemesis is niet alleen sneller en wendbaarder dan meneer X, hij kan je ook van een afstand naar zich toe trekken met zijn vlezige ranken. Hij kan over je hoofd springen en je route afsnijden. Hij kan achter je aan rennen en je als een lul in je achterhoofd slaan. Hij is eigenlijk een nachtmerrie. Ook geen goede nachtmerrie. Een van die vervelende nachtmerries die nergens op slaan, zoals een angstaanjagende waterpijp.
Het helpt niet dat er veel meer zombies in de straten van Raccoon City zijn dan in RCPD. Ze zijn overal en het vermijden ervan is vaak de beste manier van handelen. Je kunt er zoveel doden als je wilt, maar de straten zullen nog steeds kruipen als je later teruggaat.
Met Resident Evil 2 Remake kon je een deel hiervan verminderen door vensters te blokkeren of routes vrij te maken, maar dit vervolg heeft dat allemaal niet. Buiten het itembeheer kunt u zich niet voorbereiden op latere secties.
De regels zijn ook niet zo consistent. Wanneer je terugkeert naar het politiebureau vanuit Resident Evil 2 – een kleine, lineaire route door de West Corridor – kunnen zombies door deuren slaan om bij je te komen. Zo is het ook in het ziekenhuis. Maar buiten in de straten van de stad en in de appartementen en winkels die er verspreid liggen, vergeten ze blijkbaar hoe ze deuren moeten gebruiken.
Dan is er het bloed, dat niet zo ontwikkeld is als in Resi 2. In dat spel zou zombievlees van het bot glijden als je een arm neerschoot. Ledematen zouden breken en barsten als kogels de botten doorsneden. Het meeste hiervan is verdwenen en het fotograferen voelt daardoor minder indrukwekkend. Aangezien Resident Evil 3 Remake veel actiegerichter is, zou je hopen dat het gevecht wordt verbeterd, maar het voelt gewoon niet zo bevredigend – een grote schande als je 20 zombies neerschiet met een aanvalsgeweer dat voelt als een erwtenschieter.
De enige andere verandering die je moet bestrijden, is dat je mes en granaten nu niet kunnen worden gebruikt als reddingen voor de laatste kans wanneer een zombie je grijpt. Hier heb je in plaats daarvan een gevechtsrol als je als Jill speelt, zodat je inkomende aanvallen kunt ontwijken. Tijd het goed en de tijd vertraagt, zodat je wegglijdt. Bij het spelen als Carlos wordt de worp vervangen door een stoot, die functioneel hetzelfde is, maar in plaats daarvan bereidt je je voor op slow-motion vuurgevechten.
Het is in die dubbele protagonisten waar Resident Evil 3 Remake eigenlijk als een verbetering voelt. Carlos en Jill zien er menselijk uit, waar Leon en Claire op sekspoppen leken. Ze handelen en emoteren zelfs op een menselijke manier, afgezien van die ene keer dat Carlos zegt: “Daar ben je, dickface” tegen een licker. Carlos is overal een dorstige kleine klootzak en Jill is een compromisloze badass. Ik zou ook alles geven voor het haar van Carlos. Sterker nog, ik ben nog steeds pissig dat er geen modus is waarin je de stad als zijn haar ontsnapt. Zoals de speelbare Tofu van Resident Evil 2, maar alleen haar met een pistool. Haar. Met. Een pistool. Capcom, huur me in.
Over Tofu gesproken, dat is nog iets dat ontbreekt in Resident Evil 3 Remake – ontgrendelbare modi na voltooiing. Een van de beste dingen van het PlayStation-origineel was de Mercenaries-modus in arcade-stijl, maar dat is niet inbegrepen. In plaats daarvan heb je een reeks in-game uitdagingen die punten verdienen om te besteden aan wapens, outfits, items, buffs en andere stukjes die je kunt gebruiken in volgende playthroughs. Maar de meer lineaire structuur van het spel maakt het moeilijk om meer dan één keer door te spelen – het is te voorspelbaar.
Hoewel deze recensie is gericht op de singleplayer, moet ik vermelden dat het ook wordt geleverd met Resident Evil: Resistance, een asynchrone multiplayer-modus waarin overlevenden proberen te ontsnappen aan een kaart terwijl een andere speler probeert ze te dwarsbomen met zombies en vallen. De opname voelt als een erkenning van hoe inhoudelijk licht de belangrijkste attractie is.
Het is nog steeds de moeite waard om te spelen, maar Resident Evil 3 Remake is een stap achteruit voor Capcom en komt achter op een van de beste games van vorig jaar. Het is prachtig om naar te kijken, de sprongangsten zullen je raken en het is alsof je in een comfortabel paar pantoffels stapt. Maar ook al staan je voeten lekker, het voelt nooit als thuis.
Geteste versie: PS4 Pro – een recensie-exemplaar werd geleverd door Capcom.