Zoals veel games die de afgelopen jaren zijn uitgebracht, Skater XL is niet af. Op sommige plaatsen voelt het alsof de onderdelen er allemaal zijn, maar ontwikkelaar Easy Day Studios heeft moeite om ze te monteren – de vrachtwagens zijn te los, de griptape heeft bubbels en de lagers zijn knapperig.
Als je inzoomt op wat een trucje maakt, legt Skater XL de kern van skateboarden goed vast. Je kunt gemakkelijk een trucje beginnen met elke analoge stick die, tot op zekere hoogte, de beweging van je voeten vertegenwoordigt. Het is niet zo frustrerend en kieskeurig als Session, en met een paar rolletjes en tikjes van de sticks kun je ollie en een indrukwekkende truc op flatland omdraaien.
Deze door fans gemaakte kaart is gebaseerd op de glorieuze plekken van Barcelona.
Dat is gemakkelijk genoeg, maar de vaardigheid hier is om het correct te timen, het op een andere hoogte te laten landen of een deel van het bord – vrachtwagens, staart, neus – te plaatsen waar je denkt dat het op die richel of rail moet gaan. In de oude Tony Hawk-spellen (en tot op zekere hoogte Skate) was er een magnetische aantrekkingskracht die je op een bar of rail zoog.
In Skater XL gaat het erom dat je het bord manipuleert om die stoeprand te malen, boven aan de trap springt of met een neus over de picknicktafel glijdt. Verknal je timing of plaatsing en je blijft achter met een rare staccato-borgtocht. In die zin voelt het alsof je de controle hebt over je voeten en het board, en het plaatsen van een trick met nauwkeurigheid is een echte buzz. Koppel vijf of zes aan elkaar in een run en het voelt als een goede prestatie. Ik moet ook zeggen dat dit de eerste skate-game is die ik ooit heb gespeeld om het gevoel van een powerslide op snelheid absoluut vast te leggen. Het is opwindend.
Maar de buzz-killer is wanneer je het verkloot en het spel de controle grijpt om een echt lelijke natuurkundige borgtocht te leveren. Je hebt het misschien verdiend, maar het is een doorn in het oog wanneer je personagemodel vastzit in een muur of achterover gebogen door een auto. Op dat moment raakt Skater XL je met een gevoel van amateurisme en benadrukt het zijn onafgemaakte karakter. Trek je terug van dat moment en je zult het de hele game zien.
Het probleem lijkt te zijn dat sommige kaarten gewoon niet zijn geoptimaliseerd voor de trucs. Wat goed werkt op schoolniveau (gemakkelijk de beste en meest complete kaart) voelt elders onmogelijk. Je personage rolt met snelheid naar een obstakel en hangt plotseling zonder duidelijke reden op een richel of lip, waarbij de natuurkunde een hersenscheet heeft voordat hij besluit om je kleine kerel gewoon op een hoop te laten instorten. In sommige gebieden voelt Skater XL compleet aan, in andere niet klaar voor release. Het is meer uitgesproken bij alle overgangsschaatsen – vert, vulkanen, pijpen – dus de kaart in Mega Ramp-stijl is zo ongeveer een mislukking, tenzij je YouTube Fail-video’s keer op keer wilt maken. Verzending met slechts vijf niveaus van het ontwikkelingsteam en drie van de community is niet genoeg als de helft daarvan niet van aard is of van nature klein. Ik waardeer dat de kaart van het LA-gerechtsgebouw gebaseerd is op het echte werk, maar het is geen goede skate-ervaring voor een videogame.
De school is veruit de meest geslaagde kaart. Een van de slechts vijf van de ontwikkelaar.
Skater XL is geen lelijke game, maar ironisch genoeg mist het pop. Er is een reden voor, denk ik, omdat het je in staat stelt om een lijn van vier of vijf trucs te zien en te plannen, terwijl obstakels zoals bewegwijzering worden vermeden of een brandkraan uit je ooghoek wordt gebruikt. Het helpt ook bij het improviseren – je kunt beoordelen of je genoeg ruimte tussen de stoepranden hebt voor een brutale handleiding, of denk gewoon op het laatste moment “zode” en val over de trapleuningen in plaats van erin te malen. Maar vanwege die eenvoud kan het er duidelijk saai uitzien, en met vlakke verlichting en eenvoudige schaduwen valt er weinig te waarderen in zijn wereld buiten het beton en metselwerk. Er zit schoonheid in echte skatespots die hier niet wordt vastgelegd; geen was die schijnt op een afgebroken stoeprand of strepen markeert een muur. Er is geen verkeer in de straten, geen voetgangers, geen beweging, helemaal geen teken van leven. Dat lijkt een opmerkelijk overzicht voor een game die draait om momentum. Het is een sandbox in de meest eenvoudige zin.
Omdat er niemand anders is in de wereld van Skater XL, of het nu echt is of niet, is het de hele tijd een rustige solo-sessie. Er zijn uitdagingen en lijnen die u moet herhalen, waardoor u goed begrijpt hoe u elke kaart moet lezen, de manier waarop richels en obstakels zijn geplaatst, maar u achtervolgt nooit een verborgen tape of probeert een foto te maken voor een vooromslag. Het is geweldig dat doelen zijn wat je jezelf ook stelt – een duidelijke indicatie dat het ontwikkelteam skaten begrijpt – en het gaat om plezier en vrijheid op dit moment. Maar dat niet kunnen ervaren met anderen is een gemiste kans. Skater XL heeft al een grote en toegewijde community, maar je zou het niet weten als je in deze lege straten skate.
Cruise LA en je zult merken dat de Car Wash Milton Martinez van start ging
Het dichtst bij het opfleuren en personaliseren van de wereld van Skater XL is het aanpassen van je skater. Maar de opties zijn beperkt met een handvol echte skatemerken. Het is goed om Grimplestix, Ricta, Grizzly en Lakai daar te zien met de bekendere winkelcentrummerken zoals DC en Santa Cruz – nogmaals, een teken dat het ontwikkelingsteam de cultuur weerspiegelt. Maar met een zeer beperkte voorraad van vooraf ingestelde modellen, vier pro’s (allemaal mannelijk, wat teleurstellend is als je kijkt naar de groei van diversiteit en acceptatie bij skateboarden in de afgelopen vijf jaar), kun je jezelf slechts ruw benaderen en uitrusten met een droomuitrusting. Het gevoel versterken dat Easy Day net genoeg doet om rond te komen, is de tamme soundtrack met een paar degelijke rocknummers. Ik waardeer dat muziek subjectief is, maar wanneer de hiphopkeuze bijna alle instrumentalen lijkt te zijn, klinkt het zelfgemaakt en lijkt het een symbolische poging. Licenties zijn duur, denk ik.
Er wordt hier een goed skate-spel gemaakt, maar het is nog heel vroeg voor iets dat £ 35 vraagt. Er is een gebrek aan extra’s die je als vanzelfsprekend beschouwt in een skate-game – het is niet mogelijk om je eigen park te bouwen of obstakels te verplaatsen, en de video-opname is eenvoudig en kan de onvolledige aard van het pakket benadrukken. Het is niet oneerlijk om het te vergelijken met andere skategames met betere functies, of het nu gaat om het bouwen van een park van 15-jarige Tony Hawk-games of de recentere Filmer-modus van Session. Dit voelt kaal.
Wat Skater XL goed doet, is je obsederen over een trap van 8 trappen, of keer op keer terugkeren naar een eenvoudige stoeprand. Je blijft teruggaan om de perfecte hoek uit te lijnen, de exacte plek om in een ollie te hurken, een flip te maken en een kromme maling te landen. Dat is geweldig, dat is in essentie street skaten, en het is een prestatie om dat vast te leggen. Maar buiten die microkosmos, zodra je uitstapt, stapt hij op zijn eigen schoenveters en struikelt hij in een struik.
Geteste versie: PS4.